Filosofisch Café Steenwijkerland

Licht en donker, dag en nacht, arm en rijk, mannelijk en vrouwelijk, goed en kwaad, voor en tegen, leven en dood: het menselijk brein is kennelijk niet tot iets anders in staat dan het denken in tegenstellingen. En zo is de denkende mens de gevangene geworden van het dualisme. En dit terwijl het Levende Leven zelf niet uit tegenstellingen bestaat. Alle grote levensbeschouwelijke tradities spreken van een veelheid aan uitingsvormen van de eenheid waarmee alles begon. Denkend over veelheid en eenheid komen we terecht in de wereld van de trage vragen. Levensvragen zijn trage vragen. Ze hebben tijd nodig. Het is niet mogelijk om pasklare antwoorden op zingevingsvragen te ontdekken. Het gaat om vragen als ‘Wie ben ik? Hoe verhoud ik me tot mijn medemens? Bestaat er zoiets als een dragende grond onder het bestaan?’ Deze vragen kunnen een gids zijn op ons levenspad. En ze kunnen ons helpen om ons eigen levensverhaal te schrijven. Maar voordat we aan alle andere vragen kunnen beginnen doemt er één basisvraag op: ‘Cui Bono?’ Latijn voor: wiens belang dien je? Welk belang dien je met de woorden die je spreekt en de handelingen die je verricht? Het eigenbelang, het algemeen belang, het belang van een hoger doel? En hoe verhouden deze belangen zich tot elkaar? Hoe kunnen we ervoor zorgen dat we een ethisch leven gaan leiden dat een ordinaire belangenstrijd overstijgt? We zien de maatschappelijke tegenstellingen verharden. Is er een uitweg uit de vele dilemma’s? Volgens Rinus van Warven is dat wel degelijk mogelijk. We zijn tenslotte scheppende, creatieve wezens. Maar dan moeten we wel dezelfde kant uit leren kijken. En dat wordt wel een uitdaging.